«Χτίζοντας το νέο μουσείο της Ακρόπολης»



Την ιστορία υλοποίησης ενός ονείρου, που έγινε πραγματικότητα, συνεπαίρνοντας μικρούς και μεγάλους- ελληνικής και μη καταγωγής- στα πέρατα της γης, αφηγείται το βιβλίο, με τίτλο "Χτίζοντας το Νέο Μουσείο Ακρόπολης", σε κείμενα της Νίκης Δόλλη και εικονογράφηση της αξιόλογης σχεδιάστριας και εικονογράφου, Έλενας Ζουρνατζή.

Το βιβλίο, "ένα βιβλίο για την ελπίδα, την προσδοκία … αλλά και όλη τη σκληρή δουλειά για το χτίσιμο και την ετοιμασία του νέου μουσείου της Ακρόπολης", όπως επισημαίνει στην εισαγωγή του βιβλίου η Νίκη Δόλλη, διευθύντρια του γραφείου του Προέδρου του Μουσείου, καθηγητή Δημήτρη Παντερμαλή, κυκλοφορεί από τη σειρά Παιδική Βιβλιοθήκη, του εκδοτικού οίκου "Α. Α. Λιβάνη".

Μέσα από τις 60 σελίδες του βιβλίου, η Νίκη Δόλλη εξοικειώνει τους μικρούς- και όχι μόνο- αναγνώστες, πρώτα απ΄ όλα με την έννοια "μουσείο", που μόνο βαρετό δεν μπορεί να είναι, πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για ένα "παράθυρο", ανοιχτό στον κόσμο της Αρχαίας Ελλάδας, όπως το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.

Οι εικόνες- ψηφιακά επεξεργασμένες- τα γραφικά, τα σκίτσα, με τα έντονα χρώματα, αλλά και τα κείμενα, που αφηγούνται την ιστορία του μνημείου (που ξεκινάει 2.500 χρόνια πριν), έως το τελικό στάδιο της κατασκευής του νέου μουσείου, προσκαλούν σε μία εμπειρία συναρπαστική: να "περπατάς… πάνω στην ιστορία!", όπως χαρακτηριστικά γράφει η Νίκη Δόλλη.

Με το βιβλίο αυτό, η ίδια θέλησε να μοιραστεί με όλους και τη μοναδική εμπειρία που έζησε από το 2000, όταν ξεκίνησε τη συνεργασία της με το Δημήτρη Παντερμαλή στον Οργανισμό για την Ανέγερση του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, για να αναλάβει στη συνέχεια υπεύθυνη των Δημοσίων Σχέσεων.

Και για να φτάσει το μήνυμα παντού, το βιβλίο γράφτηκε και στα αγγλικά ("Building the New Acropolis Museum").

"Όταν μπαίνω στο μουσείο, νιώθω, πιστεύω, όπως και οι επισκέπτες μας- είναι σαν να μπαίνω σε μία άλλη Ελλάδα- αλλά και μεγάλη ικανοποίηση και υπερηφάνεια. Γι΄ αυτό και αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω, ειδικότερα στα παιδιά, για μία υπόθεση που κάποιοι, ίσως, τη θεώρησαν δεδομένη", επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κα Δόλλη, η οποία ήθελε να περάσει και ένα μήνυμα στα παιδιά: πως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

"Πιστεύω ότι άξιζε κάποιος να μιλήσει για την τεράστια, συλλογική δουλειά πολλών ανθρώπων, που απαιτήθηκε για να φτάσουμε αισίως στην υλοποίηση του ονείρου. Άνθρωποι που αγαπούσαν αυτό που έκαναν και συνεργάστηκαν πολύ καλά μεταξύ τους, κάτι όχι και τόσο συνηθισμένο στην Ελλάδα. Ο πρόεδρος του Μουσείου, Δημήτρης Παντερμαλής, οι αρχιτέκτονες, Μπερνάρ Τσουμί και ο Μιχάλης Φωτιάδης, και τόσοι άλλοι. 'Να, ένα πολύ καλό παράδειγμα για τα παιδιά', σκέφτηκα, καθώς- προσωπικά- πιστεύω πολύ στη συλλογική εργασία, μέσα από την οποία μαθαίνεις και πολλά. Αυτό είναι, πιστεύω, που χρειαζόμαστε πιο πολύ σήμερα στην Ελλάδα".

Από την Αυστραλία στην Ελλάδα

Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στη Μελβούρνη, από Έλληνες γονείς, με ρίζες από τη Λακωνία και το Λαύριο, η Νίκη Δόλλη δεν φανταζόταν ποτέ ότι, κάποια ημέρα θα εργάζεται στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, πόσο μάλλον ότι θα έγραφε και το πρώτο της βιβλίο γι' αυτό.

"Για έναν απόδημο, το να είναι κοντά στην Ακρόπολη είναι κάτι το φανταστικό", επισημαίνει η Νίκη Δόλλη, που είδε για πρώτη φορά "ζωντανά" το παγκόσμιο μνημείο-σύμβολο στα δώδεκά της χρόνια, όταν ξεκίνησαν τα τηλεοπτικά προγράμματα στην Αυστραλία.

Έχοντας σπουδάσει κοινωνική λειτουργός στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, η Νίκη Δόλλη ασχολήθηκε ενεργά, στην Αυστραλία, με την ανάπτυξη προγραμμάτων εργασίας για ανέργους, τη λειτουργία κοινοτικών κέντρων πολιτών, τη βελτίωση της πρόσβασης των μεταναστών στις υπηρεσίες του συστήματος υγείας. Διατέλεσε διευθύντρια της Αυστραλο-Ελληνικής Πρόνοιας, όπως και πρόεδρος μιας αυστραλιανής ΜΚΟ, όπου αντιπροσώπευε τις ανάγκες ανθρώπων, διαφορετικής εθνικότητας, με αναπηρίες.

Από το 1989, εργάστηκε στο υπουργείο Υγείας της Πολιτείας της Βικτώρια ως σύμβουλος σε θέματα βελτίωσης της πρόσβασης των μεταναστών στις υπηρεσίες του συστήματος υγείας, ενώ στη συνέχεια έγινε διευθύντρια του συναρμόδιου τμήματος. Εν τω μεταξύ, αποσπάστηκε στο Ομοσπονδιακό Υπουργείο Υγείας για να προετοιμάσει ένα εθνικό κείμενο διαβούλευσης για την πρόσβαση των μεταναστών στις Υπηρεσίες Υγείας, ενώ διηύθυνε κι ένα έργο της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης και των επτά Πολιτειών της Αυστραλίας, το οποίο στόχευε στη βελτίωση της δημόσιας υγείας (National Public Health Partnership).

Όλα αυτά μέχρι το 1999, όταν μαζί με τον σύζυγό της, Δημήτρη Δόλλη (τότε βουλευτή και υπαρχηγού του Εργατικού Κόμματος Βικτώριας), παίρνουν τη μεγάλη απόφαση: να έρθουν για πάντα στην Ελλάδα, με τα δύο τους παιδιά, Νίνα και Γιάννη.

"Όσα είχα μάθει στην εργασία μου στην Αυστραλία, ήταν σαν να προετοιμαζόμουν για εδώ", σημειώνει η κα Δόλλη, αφού το μουσείο, όπως λέει, "είναι μία δημόσια υπηρεσία, που έχει τον ιστορικό και πολιτιστικό του χαρακτήρα, αλλά ουσιαστικά αποτελεί μία δημόσια υπηρεσία που πρέπει να είναι προσβάσιμη για το κοινό, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μακριά από γραφειοκρατικές διαδικασίες".

Προσωπικά, θεωρεί μεγάλη τιμή τη συνεργασία της με τον καθηγητή Δημήτρη Παντερμαλή, έναν "άνθρωπο με ανοιχτό μυαλό, που έχει το χάρισμα να συμπαρασύρει τους συνεργάτες του, αλλά και να ακούει τη γνώμη τους, κάτι σπάνιο στις μέρες μας", όπως επισημαίνει.

Με τον καθηγητή Παντερμαλή επεξεργάστηκε και τα κείμενα της έκδοσης "Μουσείο Ακρόπολης: Ένας χρόνος λειτουργίας".

Σήμερα, ως διευθύντρια του γραφείου του Προέδρου του Μουσείου, ασχολείται με θέματα που σχετίζονται με τη λειτουργία του μουσείου, την επιμόρφωση του προσωπικού, κ.ά.

Αν κάτι της δίνει ιδιαίτερη χαρά είναι το να βλέπει την υπερηφάνεια των νέων που εργάζονται στο μουσείο και τις προσπάθειες που καταβάλλουν για να δώσουν το καλύτερο εαυτό τους, ανταποκρινόμενοι στους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία του. Και το όνειρο συνεχίζεται…

πηγή: ana-mpa.gr