Ήταν παρατημένη, σκουριασμένη, μέσα σε μια στοίβα χόρτα, όπου κανείς δεν της έδινε, για πολλά χρόνια, σημασία. Την εντόπισε, την αξιολόγησε και αποφάσισε να της δώσει "ζωή".
Δούλεψε σκληρά, πέταξε τις σκουριές, λάδωσε όλα τα τμήματά της, μπάλωσε ορισμένα σημεία, πρόσθεσε κάποια όργανα, τα οποία είχαν κλαπεί και την έβαψε ώστε να γίνει όμορφη.
Σήμερα, απομένουν ελάχιστες μόλις λεπτομέρειες για να μπορέσει και πάλι να βγει η ατμομηχανή στις συμβατικές γραμμές.
Όμως, τώρα που οι εργασίες βρίσκονται στο τελείωμά τους, στέρεψαν οι οικονομικοί πόροι, αφού χρειάζονται ακόμη 15.000-20.000 ευρώ για να μπορέσουν να ολοκληρωθούν κάποιες απαραίτητες εργασίες, ώστε να ακουστεί το σφύριγμα της ατμομηχανής και πάλι και μαύρος καπνός να αναδεύσει από το φουγάρο της. Από τη στιγμή που θα βρεθούν τα χρήματα, οι εργασίες μπορούν να ολοκληρωθούν το πολύ μέσα σε 20 ημέρες.
"Η ατμομηχανή δεν είναι γλάστρα, αλλά έχει ψυχή", αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Κοντόπουλος.
Και συνεχίζει: "Αυτά τα χρήματα είναι απαραίτητα για να ολοκληρωθούν κάποιες εργασίες. Θέλουμε να αλλάξουμε τον λέβητα. Βρήκαμε μια σχεδόν ίδια ατμομηχανή, η οποία διαθέτει καλό λέβητα, αλλά δεν έχει καλό σασί. Έτσι, αποτελεί ευκαιρία να πάρουμε από αυτήν τον λέβητα για να την βάλουμε στην ατμομηχανή που έχουμε επισκευάσει. Ήδη, με ό,τι χρήματα είχαμε, αγοράσαμε δύο υδροφόρες δεξαμενές, που υπάρχουν στα πλάγια. Χρειαζόμαστε τώρα να νοικιάσουμε έναν γερανό που στοιχίζει πολλά, προκειμένου να μεταφέρουμε τον λέβητα, καθώς και όλες τις υπόλοιπες αναγκαίες εργασίες".
Για τον Ευθύμη Κοντόπουλο, αυτή η μηχανή, η μοναδική του είδους στην Ευρώπη, αποτελεί τον μεγάλο του "έρωτα".
Κατασκευάστηκε στο εργοστάσιο Graffenstaden, υπό τη διεύθυνση του μηχανικού και κατασκευαστή, Άλφρεντ Ντε Γκλεν και το τετρακύλινδρο σύστημα μετάδοσης κίνησης είναι ξεχωριστό.
Η συγκεκριμένη μηχανή έκανε ταξίδια με εμπορικά και επιβατικά τρένα σε όλη την Ελλάδα και έγραψε πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα.
Η απόδοσή της είναι 700 ίπποι, είναι πολύ δυνατή και η τελική της ταχύτητα "αγγίζει" τα 50 χιλιόμετρα/ώρα.
"Η χρήση της είναι εύκολη. Μπορεί να την χειριστεί ακόμη και ένα μικρό παιδί. Το ίδιο εύκολη είναι και η συντήρησή της. Από τα χέρια μου πέρασαν εκατοντάδες μηχανές. Όλες τις επισκεύαζα και τις έκανα να λειτουργούν. Για μένα, οι μηχανές είναι οι σύγχρονες 'ερωμένες' μου. Το μυστικό είναι να μην παραμεληθούν. Από τη στιγμή που θα γίνει, πρέπει κάθε 15-20 ημέρες να μπαίνει σε λειτουργία. Η ακινησία τη 'σκοτώνει'", επισημαίνει χαρακτηριστικά ο κ. Κοντόπουλος.
Η διαχείριση της μηχανής είναι απλή. Χρειάζεται ένα καλό άναμμα, με πολλά ξύλα στην αρχή, για να ζεσταθεί το καζάνι και μετά ένα σακί κάρβουνα. Κατόπιν, μπορεί να ξεκινήσει το ταξίδι της. Το μόνο που χρειάζεται είναι, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, 2-3 φτυαριές κάρβουνα για να διατηρηθεί η θερμότητα.
"Αυτή η ατμομηχανή είναι ιδανική για να γυριστούν ταινίες εποχής ή να γίνει πρώτο θέμα σε φωτογραφίσεις", αναφέρει ο κ. Κοντόπουλος, ο οποίος κάνει, μάλιστα, τη δική του πρόταση για το πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η συγκεκριμένη ατμομηχανή.
"Μπορεί να πάρει το βαγόνι- ρεστοράν του Οριεντ Εξπρές και το βαγόνι- καπνιστήριο του σουλτάνου Αμπντούλ Αζίζ, λάφυρο του ελληνικού στρατού κατά τον 1ο Βαλκανικό πόλεμο, μαζί με μια παλιά κλινάμαξα και σκευοφόρο και να πάει σε κάποιες κοντινές πόλεις, με 50 χιλιόμετρα την ώρα. Να καθίσει εκεί, να την θαυμάσει ο κόσμος και μετά από λίγο καιρό να συνεχίσει το ταξίδι της. Μ' αυτόν τον τρόπο θα βοηθήσουμε, εκτός από την εξάπλωση της ιδέας του σιδηρόδρομου και την πολιτιστική πλευρά του θέματος ή να συμβάλλουμε διαφημιστικά σε κάποια θέματα σχετικά με τον σιδηρόδρομο".
Το μεγαλύτερο "στοίχημα" για τον ίδιο αποτελεί η αξιοποίηση των γνωριμιών που έχουν όλοι οι φίλοι του σιδηροδρόμου.
"Για τις μεγάλες εταιρείες δεν είναι τίποτα να διαθέσουν 4.000-5.000 ευρώ. Έτσι, μπορούμε, με τέσσερις χορηγούς, τους οποίους θα τους διαφημίσουμε, να κάνουμε πράξη το όνειρό μας. Θα μπορέσει να λειτουργήσει και πάλι ο παλιός καλός σιδηρόδρομους", αναφέρει ο κ. Κοντόπουλος κι εύχεται, το συντομότερο δυνατό, "να βρεθούν δύο καλά άτομα τα οποία θα αγαπούν και αυτά τις ατμομηχανές, ώστε θα τους μάθω όλα τα μυστικά για να μπορέσουν να συνεχίσουν το έργο που άρχισα".
Μνήμες από το παρελθόν
Κάθε φορά που ο κ. Κοντόπουλος βρίσκεται στο Μουσείο, δεν μπορεί παρά να αναπολήσει στο παρελθόν.
"Πολλοί έχουν ερωτευθεί σε αυτό το μέσο. Με τον σιδηρόδρομο συνταξιδεύεις, σκέφτεται, ερωτεύεσαι, πλάθεις την φαντασία σου κάνεις όνειρα, γνωρίζεις την φύση. Είναι μελετημένος για τον άνθρωπο", μας λέει χαρακτηριστικά.
Και προσθέτει: "Ποτέ όσο ζω δεν θα ξεχάσω τα Σαββατοκύριακα που πηγαίναμε εκδρομές προς την καταπράσινη Φιλαδέλφεια, τον Γαλλικό και άλλα μέρη κοντά στην Θεσσαλονίκη. Όλοι ετοιμάζαμε την Κυριακή μεζέδες, παίρναμε την καλή μας διάθεση και παρέα και ξεκινούσαμε το ταξίδι. Σε αυτά τα ταξίδια γεννήθηκαν πολλές γνωριμίες και άνθησαν εκατοντάδες έρωτες".
Ο 82χρονος, σήμερα, πρόεδρος του Μουσείου Σιδηροδρόμων Θεσσαλονίκης δεν ξεχνά ακόμη την παραλιακή γραμμή Θεσσαλονίκης - Πλαταμώνα, όπως και τους πλανόδιους μέσα στα τρένα.
"Υπήρχε -θυμάται- ένας πλανόδιος, που το καλοκαίρι πουλούσε φρούτα, τα οποία ήταν πεντανόστιμα και τα καρπούζια του μέλι. Άλλωστε, όλα τότε ήταν αγνά. Μέσα στο τρένο υπήρχαν και τα χοιρινά σουβλάκια, με τη φέτα ψωμί στο καλαμάκι, που ήταν πολύ νόστιμα, ενώ στο Πλατύ υπήρχε ένας πλανόδιος που πουλούσε τυρόπιτα σαν πλατανόφυλλο, ικανή να σε χορτάσει για το υπόλοιπο της ημέρας".
Από τη μνήμη του, όμως, δεν έχουν σβηστεί ούτε οι άσχημες μνήμες: "Δεν θα ξεχάσω το φοβερό δυστύχημα που έγινε στην Πλατανιά, στις 22 Ιουλίου του 1982, για τα μάτια μιας γυναίκα. Γι' αυτήν ο οδηγός έβαλε τον αυτόματο πιλότο και επέδειξε στον προϊστάμενο τον τρόπο λειτουργίας του τρένου. Όμως, αυτό πήρε φόρα σε μια μεγάλη κατηφόρα και εκτροχιάστηκε, με αποτέλεσμα να έχουμε πέντε θύματα".
Ένα μέσο εύκολο και οικολογικό
Ο κ. Κοντόπουλος επισημαίνει ακόμη πως το τρένο και κατ' επέκταση η εμπορική αμαξοστοιχία μπορεί να δώσει πολλές λύσεις μετακίνησης φορτίων, βοηθώντας σε μεγάλο βαθμό στην αποσυμφόρηση των ελληνικών δρόμων, αλλά και στην προστασία του περιβάλλοντος.
"Σήμερα, γνωρίζουμε ότι, με χαρακτηριστική άνεση, μια ντιζελομηχανή μπορεί να κινήσει 70 εμπορικά βαγόνια ή κοντέινερ. Σκεφτείτε πόση επιβάρυνση θα είχαμε, αν έβγαιναν 70 νταλίκες στις εθνικές οδούς, τι κυκλοφοριακό χάος θα δημιουργούσαν και τι επιβάρυνση θα είχαμε στο περιβάλλον, χωρίς να παραγνωρίζουμε τα μεγάλα ποσά που θα πρέπει να δαπανηθούν σε καύσιμα και διόδια. Είναι γνωστό σε όλους ότι η μετακίνηση εμπορευμάτων σε σταθερή τροχιά είναι η οικονομικότερη", τονίζει.
Κείμενο: Κυριάκος Παρασίδης
πηγή: ana-mpa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου